Будзе ноч — і прыйдзе дзень,

І пабачыш ты свой цень.

Ён паўсюдна за табой,

Не адыходзіць ён.

Не хавайся ў яго

Дзеля шчасця сваяго —

Ён схавае, праглыне,

Пойдзеш пад адхон.

Ценяў шмат паўсюль — іх не пужайся,

Спяць яны пакуль — ты нараджайся.

Ценяў шмат — адкуль яны бяруцца?

Ценяў шмат паўсюль.

Не выходзіш ты ў свет,

І кватэра — твой сусвет.

Цень цябе забіў зусім —

Перамог сабой.

Ты знайдзі сябе ў ім

І адчуй той цудны ўздым.

Вырві сэрца з кайданоў

Уласнаю рукой.

Ценяў шмат паўсюль — іх не пужайся,

Спяць яны пакуль — ты нараджайся.

Ценяў шмат — адкуль яны бяруцца?

Ценяў шмат паўсюль.

Ценяў шмат паўсюль — іх не пужайся,

Спяць яны пакуль...

Ценяў шмат паўсюль — іх не пужайся,

Спяць яны пакуль — ты нараджайся.

Ценяў шмат — адкуль яны бяруцца?

Ценяў шмат паўсюль.

Натоўп ужо раве, відовішча чакае

Сёння ўсіх.

Хто з іх жа выжыве, з тых гладыятараў,

Усім чужых.

У вачах — надзея, што яшчэ не час

Гэтай быць падзеі ў апошні раз.

Смяюцца і крычаць, і разам апладуюць

Гучна ўсе.

Ну што за людзі-людзі-людзі — ім не верце,

Іх подых будзе-будзе шляхам смерці.

Гэта ім падабаецца.

І не аднойчы, двойчы, тройчы лёс знікае,

За гэтым сочыць-сочыць пільна зграя —

Жахліва ўсміхаецца.

Рамеснік і гандляр спрачаюцца —

Хто пераможа з іх? І глядзяць,

Чакаюць усе ахвяр.

А гладыятараў жыццё іх не хвалюе аніяк,

Таму і застаецца што — маўчаць,

І маўчаць, і маўчаць.

Ну што за людзі-людзі-людзі — ім не верце,

Іх подых будзе-будзе шляхам смерці.

Гэта ім падабаецца.

І не аднойчы, двойчы, тройчы лёс знікае,

За гэтым сочыць-сочыць пільна зграя —

Жахліва ўсміхаецца.

Позіркам гэтым я дасягаю месцаў тых,

Дзе б’юцца сэрцы, душы смяюцца гучна ўслых.

Там, дзе ў люстэрка кожны з нас мае ўваход,

Нашыя думкі там сабіраюць карагод.

Наш паралельны свет — ілюзорны і нябачны,

Галоўнае імпэт нам усё тут растлумачыў.

Растлумачыў.

Хутка скідаем свае абалонкі ў начы,

І для сябе мы будзем, напэўна, гледачы.

Нашае Я — яно рознае вельмі, бачыш ты.

Свет свой шукай і сябе — ў гэтым свеце ты заўжды...

Наш паралельны свет — ілюзорны і нябачны,

Галоўнае імпэт нам усё тут растлумачыў.

Ты зразумей усіх — і, напэўна, будзе лёгчай.

Ёсць цеплыня і ў тых, у каго быў позірк воўчы.

Позірк воўчы.

Зноўку крок — і зноўку свет

За люстэркам будзе наш,

Гэты паралельны свет...

Наш паралельны свет — ілюзорны і нябачны,

Галоўнае імпэт нам усё тут растлумачыў.

Ты зразумей усіх — і, напэўна, будзе лёгчай.

Ёсць цеплыня і ў тых, у каго быў позірк воўчы.

Позірк воўчы.

Наш паралельны свет!

Мы з табою так любілі подых дня,

Кроплі вуснамі лавілі цёплыя.

Бачылі сваё ў вочах адбіццё

І ляцелі цераз ночы ў жыццё.

Попел шэрых дзён

Паветра рэжа,

І вясною ён нясе снежань.

Попел шэрых дзён, можа, хопіць?

Ён паўсюдна, ён — гэты попел.

Мы рукамі бралі хвалі за цуглі,

І хаваць, што так жадалі, не маглі.

Мы расою мылі неба, ўсё для нас,

Але болей не патрэбны нам той час.

Попел шэрых дзён

Паветра рэжа,

І вясною ён нясе снежань.

Попел шэрых дзён, можа, хопіць?

Ён паўсюдна, ён — гэты попел.

Чытаеш між радкоў, а сэнс знікае,

І позірк маякоў ужо не асвятляе.

Попел шэрых дзён

Паветра рэжа,

І вясною ён нясе снежань.

Попел шэрых дзён, можа, хопіць?

Ён паўсюдна, ён — гэты попел.

Калі ў крыві адрэналін,

Не існуе тады прычын

Не граць жыццём, жыццём сваім.

І вось па горах лазіш ты,

Шукаеш для сябе матыў,

І разумееш, сэнс у чым.

Калі твой замірае дух

І не спыняеш ты свой рух,

Толькі ўверх! Усё хутчэй!

Няхай становіцца цяжэй!

Вышыня!

Такая блізкая цяпер,

І ты на ёй, і ў яе вер!

Вышыня!

Я так яе даўно чакаў,

Я быць на ёй заўжды жадаў!

І калі нехта за спіной

Нясе цябе, нясе з сабой,

Ты ўзбіраешся вышэй.

Калі кавалак зямлі знік,

Тады ўжо так блізка пік,

І нават сонца тут ярчэй.

І небяспечны кожны крок,

Але сябе ты перамог,

І небасхіл перад табой

Стаў ужо існасцю тваёй.

Калі твой замірае дух,

І не спыняеш ты свой рух,

Толькі ўверх! Усё хутчэй!

Няхай становіцца цяжэй!

Вышыня!

Такая блізкая цяпер,

І ты на ёй, і ў яе вер!

Вышыня!

Я так яе даўно чакаў,

Я быць на ёй заўжды жадаў!

Я пад сабою бачу акіян,

Гадзіны доўжацца — і я не сплю.

Не зразумелы мой паўночны стан,

Я гляджу праз шкло, я лячу сюды.

Гэта дэжавю — сабе пяю.

Ла-ла-ла-ла-ла-ла-лай,

Ла-ла-ла-лай,

Ла-ла-ла-ла,

Ла-ла-лай!

Тут усё роднае такое мне —

І дыхаць лепей, і хадзіць мякчэй.

Тут позірк маці за душу кране,

Тут усмешак цуд, тут мае сябры.

З імі мне лягчэй — і я пяю.

Ла-ла-ла-ла-ла-ла-лай,

Ла-ла-ла-лай,

Ла-ла-ла-ла,

Ла-ла-лай!

Мы — розныя палюсы, не датыкаемся,

І мерыдыянамі прасякнем зямлю.

Шаўковыя валасы кагосьці кранаюцца,

І вецер шукае ў іх ахвяру сваю.

Ідзі за ім услед,

Нясі святло ў свет.

Там, дзе мінус на плюс,

Там, дзе кропкі і коскі

Трымаюць час.

Я сцялю свой абрус

На век гэты кароткі —

Для вас, для вас.

Там, дзе мора і неба

Сустракаюцца разам —

Няма мяжы.

Вось туды і патрэбна,

Там — пытанні ў адказах.

Нярвовымі хвалямі жыццё ахінаю я,

І рознымі думкамі сціскаю абшар.

Я нешта намаляваў недасягальнае,

Па ветру яго пусціў — у глыбіню мар.

Ідзі за ім услед,

Нясі святло ў свет.

Там, дзе мінус на плюс,

Там, дзе кропкі і коскі

Трымаюць час.

Я сцялю свой абрус

На век гэты кароткі —

Для вас, для вас.

Там, дзе мора і неба

Сустракаюцца разам —

Няма мяжы.

Вось туды і патрэбна,

Там — пытанні ў адказах.

Бяжы, бяжы, бяжы...

Яго жыццё кідала ў розныя бакі,

Ён быў нікім, але, напэўна, быў усім.

За ім цягнуліся шалёныя радкі,

Ён быў героем вершаў, быў для іх сваім.

Ён быў сапраўдным — патас быў не для яго,

Ішоў да мэты і, канешне, дасягаў.

Яго ў натоўпе заўважалі аднаго,

Прычым натоўп яго зусім не заўважаў.

Сапраўдным быць сярод людзей,

І быць з іх кожнаму бліжэй — ягоны лёс.

Ён падстаўляў плячо, калі ісці не мог,

І яго словы неслі толькі цеплыню.

Ён шмат паразаў атрымаў і перамог,

І тым, хто нізка быў, адкрыў ён вышыню.

Ён не хаваўся аніколі за спіну,

І розумам ён браў, ніяк не кулаком.

Ён праўду ведаў, ведаў усё жыццё адну —

Ва ўсіх выпадках — застацца мужыком.

Сапраўдным быць сярод людзей,

І быць з іх кожнаму бліжэй — ягоны лёс.

Сярод людзей сапраўдным быць,

І толькі гэтым-гэтым жыць.

Такіх і сапраўды не шмат, ты паглядзі —

Тых, хто працягне руку ў складаны час.

І дзякуй тым, хто тых, сапраўдных, нарадзіў,

І што жывуць не для сябе, а дзеля нас.

Сапраўдным быць сярод людзей,

І быць з іх кожнаму бліжэй — ягоны лёс.

Сярод людзей сапраўдным быць,

І толькі гэтым-гэтым жыць — заветны лёс.

Сярод людзей сапраўдным быць,

І толькі гэтым-гэтым жыць.

Я чамусьці заўжды паміж двух берагоў,

І куды ты нясеш мяне, ветразь?

Я адзін ля вады, цераз вір я ішоў,

Глыбіня павялічвала метры.

Сваё шукай, пакуль ты ёсць,

І адчувай, хто свой, хто госць.

Толькі госць.

Мая лодка плыве, і калыша яе,

Я ніякіх прыпынкаў не маю.

І ў маёй галаве велізарны сумнеў

На двубой з ім мяне выклікае.

Сваё шукай, пакуль ты ёсць,

І адчувай, хто свой, хто госць.

Толькі госць.

Баюся стаміцца, і моцы не хопіць

Мінуць навальніцу — як гэта маркоціць.

Але разумею, сваё я шукаю,

Яно абагрэе, я рацыю маю.

Сваё я шукаю,

Я рацыю маю, маю, маю, маю...

Я чамусьці заўжды паміж двух берагоў,

І куды ты нясеш мяне, ветразь?..