Рукой, як фарбай яркіх дзён,

Я намалюю зьнічак сон.

Аблокаў сталых цішыню

Парушу, прыгнуў у вышыню.

І буду там, як на зямлі,

Глядзець на сонца прамяні,

Шукаць цябе, ці можа не...

Ня трэба, не будзі мяне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне ў сне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне!

Ракой, праз водбліскі дажджоў,

Краіну мараў я знайшоў,

І плыняй рэдкасных падзей

Там захварэў я ад людзей!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне ў сне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне!

Азірнуўся з-за аблок і бачу,

Як шары пускаюць на ўдачу,

І лятуць яны на сустрач ветру,

За сабою цягнуць кіламетры.

І як кветкі ў небе, расцвітаюць,

І пялёсткі па зямлі лятаюць.

А навокал вусны ў пацалунках,

Адаб’юцца дзесьці ў малюнках.

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне ў сне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне!

Нашы сэрцы замёрзлі па зіме ад халоднае сцюжы,

Мы забылі той шлях, што засцілаў я пялёсткамі ружаў.

Яна была сама сабой са мной у параўнанні,

Як купідонавай стралой працяла ўсё каханне.

Дажджамі аветліцца вакол абшар,

Мы самі згубілі мір агульных мар.

У сэрцы ізноўку цяжарам камень,

Я ненавіджу гэты дзень, я ненавіджу гэты дзень!

Тваіх вуснаў саспелых не забыць мне ўжо аніколі,

Успамінаю далоняў цяплыню, мой маленькі анёлак.

Глядзі, усё разбіта ўшчэнт, і згаслі нашы свечы,

А я гляджу на твой партрэт ужо ў каторы вечар.

Дажджамі аветліцца вакол абшар,

Мы самі згубілі мір агульных мар.

У сэрцы ізноўку цяжарам камень,

Я ненавіджу гэты дзень, я ненавіджу гэты дзень!

Лёс чамусці склаўся так, а можа, хтосьці разгубіўся,

І жыцця майго мастак напэўна проста памыліўся.

Не пабачыў аднаго, а ў вуснах ужо было спатканне,

Не прымеціў тваяго і маяго кахання.

Дажджамі аветліцца вакол абшар,

Мы самі згубілі мір агульных мар.

У сэрцы ізноўку цяжарам камень,

Я ненавіджу гэты дзень, я ненавіджу гэты дзень!

Дажджамі!..

Мы самі!..

У сэрцы ізноўку цяжарам камень,

Я ненавіджу гэты дзень, я ненавіджу гэты дзень!

Мы — розныя палюсы, не датыкаемся,

І мерыдыянамі прасякнем зямлю.

Шаўковыя валасы кагосьці кранаюцца,

І вецер шукае ў іх ахвяру сваю.

Ідзі за ім услед,

Нясі святло ў свет.

Там, дзе мінус на плюс,

Там, дзе кропкі і коскі

Трымаюць час.

Я сцялю свой абрус

На век гэты кароткі —

Для вас, для вас.

Там, дзе мора і неба

Сустракаюцца разам —

Няма мяжы.

Вось туды і патрэбна,

Там — пытанні ў адказах.

Нярвовымі хвалямі жыццё ахінаю я,

І рознымі думкамі сціскаю абшар.

Я нешта намаляваў недасягальнае,

Па ветру яго пусціў — у глыбіню мар.

Ідзі за ім услед,

Нясі святло ў свет.

Там, дзе мінус на плюс,

Там, дзе кропкі і коскі

Трымаюць час.

Я сцялю свой абрус

На век гэты кароткі —

Для вас, для вас.

Там, дзе мора і неба

Сустракаюцца разам —

Няма мяжы.

Вось туды і патрэбна,

Там — пытанні ў адказах.

Бяжы, бяжы, бяжы...

Кроплі падалі тады, у той вечар,

Ты глядзеў і бачыў парасоны.

І знікалі гарады дзесьці ў вечнасць,

І цяпер аскепкі мы збіраем.

А нас ужо нішто не аб’яднае…

А цябе не знайсці. Нас няма.

(Не сустрэліся вачамі,

Нашы душы — ў адчаі.)

І я — сама.

(І цяпер мы разумеем,

Што нічога не паспеем…)

Адчуванне цяплыні дзесьці знікла,

І сабе мы болей не належым.

Цемра гасіць прамяні — гэта звыкла,

І ўжо нас болей не пабачыць.

І я цябе не пажадаў прабачыць…

А цябе не знайсці. Нас няма.

(Не сустрэліся вачамі,

Нашы душы — ў адчаі.)

І ты — сама.

(І цяпер мы разумеем,

Што нічога не паспеем...)

Пытанняў больш за ўсё —

Адказаў не знайсці ніяк.

Што гэта за жыццё?

Чаму ў ім усё не так?!

Чаму такі мой лёс?

Чаму не шчасціць гэдак мне?

І вадаспадам слёз

Душу кране.

А цябе не знайсці. Нас няма.

(Не сустрэліся вачамі,

Нашы душы — ў адчаі.)

І я — сама.

(І цяпер мы разумеем,

Што нічога не паспеем...)

А цябе не знайсці.

(Не сустрэліся вачамі,

Нашы душы — ў адчаі.)

І я — сама.