Згубілі незаўважна сэнс у бездані радкоў,

І павярхоўнае замест яго толькі знайшоў.

І вось бяздумнасці агонь гарыць у галавах,

Таму сціскаецца далонь, каб адказаць на ўзмах.

Дыхай глыбей, чуеш,

Дыхай глыбей, ведай,

Што проста так сэнс усяго нам не знайсці.

Дыхай жыццё вуліц,

З імі заўжды снедай,

А калі хто не зразумеў, дыхай гусцей.

Калі не могуць прыручыць, імкнуцца асядлаць,

Каб хутка, лёгка прывучыць зусім не разважаць.

Ты прасягніся глыбінёй і словы падбяры,

Каб ведаць, што патрэбна ёй, чытаць яе знутры.

Дыхай глыбей, чуеш,

Дыхай глыбей, ведай,

Што проста так сэнс усяго нам не знайсці.

Дыхай жыццё вуліц,

З імі заўжды снедай,

А калі хто не зразумеў, дыхай гусцей.

Адпусці!

Дыхай глыбей, чуеш,

Дыхай глыбей, ведай,

Што проста так сэнс усяго нам не знайсці.

Дыхай глыбей, чуеш,

Дыхай глыбей, ведай,

Што проста так сэнс усяго нам не знайсці.

Дыхай жыццё вуліц,

З імі заўжды снедай,

А калі хто не зразумеў, дыхай гусцей.

Адпусці!

Хвалі змыюць увесь гэты свет,

Змыюць тлум і аркушы газет,

Панясуць праз прастору, праз час.

Толькі ты ўсміхніся — хвалі лашчаць нас.

Усё змые з твару зямлі,

Нібы ў звонкім у вясну ручаі,

Панясе праз прастору, праз час.

Толькі ты не журыся — хвалі лашчаць нас.

Хвалі! Праз сэрцы і праз словы,

Хвалі! Вышэйшыя за горы,

Хвалі! Гісторыі сакрушаць гмах!

Будзем з даху з табой назіраць,

Як вада ў пакой прыбываць

Будзе, змые прастору і час.

Толькі ты ўсміхнешся — хвалі лашчаць нас.

Хвалі! Праз сэрцы і праз словы,

Хвалі! Вышэйшыя за горы,

Хвалі! Гісторыі сакрушаць гмах!

Хвалі! Змыюць твае слёзы,

Хвалі! Рана альбо позна,

Хвалі! Развеюць пыл у тваіх руках,

Прагоняць страх!

Хтосьці народжаны вечна лятаць,

Хтосьці паўзці па зямлі.

Іншы, магчыма, і душу прадасьць —

Толькі дадайце нулі.

І калі цяжар кайданоў цябе штодзень трымае тут,

Твой час яшчэ не надыйшоў — паверыць у гэты цуд.

Калі ў рэальнасці тваёй ужо няма куды расці —

Мэту малюй перад сабой і да яе ляці.

Будуць, канешне, замінаць — і відавочна, і цішком,

Ператварацца вымушаць у брудны буралом.

Ніхто не можа прадказаць,

Каму — ісці, каму — лятаць.

Хтосьці народжаны вечна лятаць,

Хтосьці паўзці па зямлі.

Іншы, магчыма, і душу прадасьць —

Толькі дадайце нулі.

Сваёй увагі не звяртай, калі насуперак ідуць,

І стрыжань непахісны май, які ім не сагнуць.

Нават не важна, хто і дзе жадае шлях твой перайсці —

Ты помні: ён толькі ідзе, а ты — ляці.

Ніхто не можа прадказаць,

Каму — ісці, каму — лятаць.

Хтосьці народжаны вечна лятаць,

Хтосьці паўзці па зямлі.

Іншы, магчыма, і душу прадасьць —

Толькі дадайце нулі.

Хтосьці народжаны вечна лятаць,

Хтосьці паўзці па зямлі.

Іншы, магчыма, і душу прадасьць —

Толькі дадайце...

Толькі дадайце...

Толькі дадайце...

Ты — як ахвяра сваёй жа мары,

Не можаш уявіць — ёю не пражыць.

На сэрцы смутак. Скажы, чаму так?

Ты думаў аб адным, але стаў ты кім?

Не такім, як усе.

Нашы мэты, нашы мары

Разбіваюцца аб хмары,

Раскрываюцца ў паветры

І лятуць насустрач ветру.

Нас час мяняе і сам знікае,

Ідзе ён параю з нашай мараю.

Гады нясуцца і адгукнуцца

Калісьці яны нам — адчуеш гэта сам.

Нашы мэты, нашы мары

Разбіваюцца аб хмары,

Раскрываюцца ў паветры

І лятуць насустрач ветру.

Дзень за днём — і сон знікае,

І душа спакой губляе.

Мы рамантыкамі былі,

Але ўсё ў сабе забілі мы.

Нашы мэты, нашы мары...

Нашы мэты, нашы мары

Разбіваюцца аб хмары,

Раскрываюцца ў паветры

І лятуць насустрач ветру.

Дзень за днём — і сон знікае,

І душа спакой губляе.

Мы рамантыкамі былі,

Але ўсё ў сабе забілі мы.

Нашы мэты, нашы мары!

Кожны верыць, кожны дбае, кожны нешта выбірае,

Тут, канешне, кожнаму сваё, ды сваё.

Хтосьці лічыць дастаткова, што спыніўся на палове,

А мы рэжамся аб вастрыё, вастрыё.

А ты бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы за мной!

Дыхаюць агнём вулканы, да людзей няма пашаны.

Ты бяжы за мной, бяжы за мной, бяжы за мной.

Хтосьці будзе зноўку хлусіць, а кагосьці не прымусіць.

Шанец ты лаві, пакуль ён твой. Будзе твой!

А ты бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы за мной!

Свой знайдзі абярэг, ён за рознай мітуснёй.

Ты прабач за агрэх, ты пакліч іх за сабой.

Бяжы са мной! Бяжы са мной!

А ты бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы, бяжы за мной!

Было сабе, было,

Ішло сабе, ішло,

Ні болю, ні бяды

І ні расчаравання.

І раптам твой спакой

Патрушчыўся, бы шкло,

І вось ужо наўкол

Скугол пачварных зданяў.

Трымай сябе ў руках,

Калі навокал страх,

Трымай сябе ў руках,

Калі ��авокал роспач!

Трымай сябе ў руках,

Не апускай свой сцяг,

І атрымаеш знак,

Што ўсё не так і змрочна.

Здаецца, што жыццё

Патрушчанае ўшчэнт,

Наперадзе ракой

Гаркота разлілася.

Але не наракай

На гэты жорсткі свет,

Трымай свой моцна сцяг,

Ніколі не здавайся!

Трымай сябе ў руках,

Калі навокал страх,

Трымай сябе ў руках,

Калі навокал роспач!

Трымай сябе ў руках,

Не апускай свой сцяг,

І атрымаеш знак,

Што ўсё не так і змрочна.

І ўрэшце далячынь

Ачысціцца ад дыму,

І мокры шэры снег

Зліецца ў ручаі.

І так ты будзеш жыць

З падзення да ўздыму,

Калі свой зыркі сцяг

Не кінеш у баі.

Трымай сябе ў руках,

Калі навокал страх,

Трымай сябе ў руках,

Калі навокал роспач!

Трымай сябе ў руках,

Не апускай свой сцяг,

І атрымаеш знак,

Што ўсё не так і змрочна.

Не так і змрочна!

Не так і змрочна!

Не так і змрочна!

Водар слоў тваіх так вабіць, цягне ў нейкі сон,

І выйсце адшукаць я спрабаваў,

Але ляцеў усё глыбей, заблытаны каханнем.

Фарбамі размалявала ты ўсё вакол,

Мой хворы розум асвяціў абшар.

Я думаў, гэта назаўжды. Нажаль...

Я цябе адну кахаю,

Полымем душа палае,

Водар твой зацьміў мой сон,

Адпусці мяне, праклён!

Час прайшоў, і знік прамень надзеі і святла,

А думкі ў карагодзе ўсё хутчэй,

Шалёны вір маіх падзей. Шалёны вір падзей.

Я малю, аддай мне тыя дні і назаўжды,

Пакінь мяне і больш не сустракай.

Давай, пакуль, давай, бывай. Бывай!

Я цябе адну кахаю,

Полымем душа палае,

Водар твой зацьміў мой сон,

Адпусці мяне, праклён!

Я цябе адну кахаю,

Полымем душа палае,

Водар твой зацьміў мой сон,

Адпусці мяне, праклён!

Не сустрэнемся ніколі,

І душа крычыць ад болю.

Водар твой зацьміў мой сон,

Адпусці мяне, праклён!

Дымам дыхае зямля, чырванее і дрыжыць —

Што тут будзе апасля, калі мы не будзем жыць?

Звар’яцелы край —

Моцы дай.

Звініць у галаве: "Сябе абарані, планета, пачакай!"

На часткі нас ірве — ты гэтую зямлю нашчадкам захавай.

Л’юцца кулі, як ручай, людзі — нібыта нулі,

Апаноўвае адчай — да чаго ж мы давялі?

Звар’яцелы край —

Моцы дай.

Звініць у галаве: "Сябе абарані, планета, пачакай!"

На часткі нас ірве — ты гэтую зямлю нашчадкам захавай.

Ды што ж такое паўсюль? Гэта мне не зразумела.

І чарада дурных куль зусім ужо адзічэла.

Растуць навокал крыжы — ну як такое магчыма?

А нам так хочацца жыць без вогнішча і дыму.

Звініць у галаве: "Сябе абарані, планета, пачакай!"

На часткі нас ірве — ты гэтую зямлю нашчадкам захавай.

Звініць у галаве — планета, пачакай!

На часткі нас ірве — планета, пачакай!

Я чамусьці заўжды паміж двух берагоў,

І куды ты нясеш мяне, ветразь?

Я адзін ля вады, цераз вір я ішоў,

Глыбіня павялічвала метры.

Сваё шукай, пакуль ты ёсць,

І адчувай, хто свой, хто госць.

Толькі госць.

Мая лодка плыве, і калыша яе,

Я ніякіх прыпынкаў не маю.

І ў маёй галаве велізарны сумнеў

На двубой з ім мяне выклікае.

Сваё шукай, пакуль ты ёсць,

І адчувай, хто свой, хто госць.

Толькі госць.

Баюся стаміцца, і моцы не хопіць

Мінуць навальніцу — як гэта маркоціць.

Але разумею, сваё я шукаю,

Яно абагрэе, я рацыю маю.

Сваё я шукаю,

Я рацыю маю, маю, маю, маю...

Я чамусьці заўжды паміж двух берагоў,

І куды ты нясеш мяне, ветразь?..

Крычыш – ня ведаеш чаго,

Пяеш, але ўсё для каго?

Ідзеш, блукаеш па шашы,

Маўчыш, бо сумна на душы.

Згубіўся, цёмна ў вачах,

Шукаеш — вось ён, твой шлях.

Сумуеш? Вось гітара – грай!

Нашкодзіў? Ну дык атрывай.

Бі ў далоні, мой сябр дарагі,

Мы паскідаем свае ланцугі!

Будзем з табой аб жыцці размаўляць,

Граць свае песні, кожны вечар спяваць.

Пачуў — навошта ты пачуў?

Адчуў — душой сваёй адчуў.

Трасешся, робішся лістом,

Спужаўся? Будзь жа мужыком!

Не можаш? Трохі патрывай.

Паснедаў? Што ж, адпачывай.

Пытаеш? Громчэй запытай!

Прачнуўся? Нас тады шукай.

Бі ў далоні, мой сябр дарагі,

Мы паскідаем свае ланцугі!

Будзем з табой аб жыцці размаўляць,

Граць свае песні, кожны вечар спяваць.

Мы з табою так любілі подых дня,

Кроплі вуснамі лавілі цёплыя.

Бачылі сваё ў вочах адбіццё

І ляцелі цераз ночы ў жыццё.

Попел шэрых дзён

Паветра рэжа,

І вясною ён нясе снежань.

Попел шэрых дзён, можа, хопіць?

Ён паўсюдна, ён — гэты попел.

Мы рукамі бралі хвалі за цуглі,

І хаваць, што так жадалі, не маглі.

Мы расою мылі неба, ўсё для нас,

Але болей не патрэбны нам той час.

Попел шэрых дзён

Паветра рэжа,

І вясною ён нясе снежань.

Попел шэрых дзён, можа, хопіць?

Ён паўсюдна, ён — гэты попел.

Чытаеш між радкоў, а сэнс знікае,

І позірк маякоў ужо не асвятляе.

Попел шэрых дзён

Паветра рэжа,

І вясною ён нясе снежань.

Попел шэрых дзён, можа, хопіць?

Ён паўсюдна, ён — гэты попел.