Рукой, як фарбай яркіх дзён,

Я намалюю зьнічак сон.

Аблокаў сталых цішыню

Парушу, прыгнуў у вышыню.

І буду там, як на зямлі,

Глядзець на сонца прамяні,

Шукаць цябе, ці можа не...

Ня трэба, не будзі мяне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне ў сне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне!

Ракой, праз водбліскі дажджоў,

Краіну мараў я знайшоў,

І плыняй рэдкасных падзей

Там захварэў я ад людзей!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне ў сне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне!

Азірнуўся з-за аблок і бачу,

Як шары пускаюць на ўдачу,

І лятуць яны на сустрач ветру,

За сабою цягнуць кіламетры.

І як кветкі ў небе, расцвітаюць,

І пялёсткі па зямлі лятаюць.

А навокал вусны ў пацалунках,

Адаб’юцца дзесьці ў малюнках.

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне ў сне!

Не трывай мяне ў сне!

Не будзі мяне!

Ты — як ахвяра сваёй жа мары,

Не можаш уявіць — ёю не пражыць.

На сэрцы смутак. Скажы, чаму так?

Ты думаў аб адным, але стаў ты кім?

Не такім, як усе.

Нашы мэты, нашы мары

Разбіваюцца аб хмары,

Раскрываюцца ў паветры

І лятуць насустрач ветру.

Нас час мяняе і сам знікае,

Ідзе ён параю з нашай мараю.

Гады нясуцца і адгукнуцца

Калісьці яны нам — адчуеш гэта сам.

Нашы мэты, нашы мары

Разбіваюцца аб хмары,

Раскрываюцца ў паветры

І лятуць насустрач ветру.

Дзень за днём — і сон знікае,

І душа спакой губляе.

Мы рамантыкамі былі,

Але ўсё ў сабе забілі мы.

Нашы мэты, нашы мары...

Нашы мэты, нашы мары

Разбіваюцца аб хмары,

Раскрываюцца ў паветры

І лятуць насустрач ветру.

Дзень за днём — і сон знікае,

І душа спакой губляе.

Мы рамантыкамі былі,

Але ўсё ў сабе забілі мы.

Нашы мэты, нашы мары!

Прысніўся сон, што недзе

Праз сто вякоў, праз сто падзей,

Больш сонца не свеціць,

Не хоча болей грэць людзей.

Вятрам там — рай, вый ды лунай,

Пустыя хмарачосаў камяні.

Ты разглядай, ты заўважай —

Няма нікога на зямлі.

У чорнай вадзе светлых надзей

Рэшткі даела зграя людзей.

Грошы цяклі ў іх гаманцы —

Няма людзей напрыканцы.

Халодны рэактар, як куля — апошні аргумент,

Нас выдаляць заўтра, як лішні, непатрэбны элемент.

Надзеі таюць у кнізе той, нібы ў спякоту ледзянцы.

Сціскаю я тваю далонь — мы разам тут напрыканцы.

У чорнай вадзе светлых надзей

Рэшткі даела зграя людзей.

Грошы цяклі ў іх гаманцы —

Няма людзей напрыканцы.

Няма людзей —

Напрыканцы.

О, гэты позірк цішыні —

Яго, напэўна, не спыніць.

І не схаваць яго нідзе —

Ён не пужаецца людзей.

Акамянелая душа

Ужо не кліча ў абшар цябе.

Плянетаў дзіўны мінуэт

Цяпер нябачны болей нам.

Мы не глядзім ужо на свет,

Пужаемся жыццёвых плям,

Хаваем вочы ў слязах

І нараджаем новы жах —

Свой жах.

А мы на ростанях ізноў,

Гэтых заблытаных шляхоў.

Знікаем мы — нас не знайсці

У гэтай рэчаіснасці.

Мы зачыняем дзверы ў сны,

Нам не патрэбныя яны.

І не патрэбны нават мы сабе.

Не б’юцца сэрцы, як раней,

Мы ад жыцця бяжым хутчэй, хутчэй.

Раскрыжаванне мар — у чым?!

І мы тут болей не прычым.

Там, дзе гавораць — мы маўчым,

З нагоды тысячы прычын.

Знікаем мы. Знікаюць нас.

І знікне ўсё ў пэўны час —

Той час.

А мы на ростанях ізноў,

Гэтых заблытаных шляхоў.

Знікаем мы — нас не знайсці

У гэтай рэчаіснасці.

Знікаем мы — нас не знайсці!

Знікаем!

Адчыняюцца вокны на высокіх паверхах,

Вылятаюць паэты да таго, хто там зверху.

І не спыніш ты іх, не зробіш нічога —

Гэта звыклая рэч: шлях паэтаў да Бога.

Гэты край безнадзейны асвятлялі ды грэлі,

І праз рыфмы і рытмы на рэальнасць глядзелі.

Але ўсё, як заўсёды, — іх тут не прызналі,

І яны ўжо далёка, і яны ўжо не з намі.

Яны стваралі свой час, лятелі стрэлы іх фраз

Проста ў душы — праз вочы.

Яны і зараз лятуць, іх можна ў сэрцы адчуць,

Калі толькі захочаш.

І паміж радкоў чытаеш іхні лёс —

Вечны, сумны лёс паэтаў.

Нібы промнямі мы працятыя наскрозь,

Словам светлым.

У начы ты запаліш адзінокую свечку,

Два радкі прачытаеш — і наблізіцца вечнасць.

І тады зразумееш таямніцы-сакрэты,

Гэтым полымем чыстым неспадзеўна сагрэты.

Радасць, роспач, надзея, падманутая вера —

Усе пачуцці — радкамі на малюткай паперы.

Ты адчуў сваё сэрца, што паскорана б’ецца

У сумоўі — сугучна з паэтавым сэрцам.

Яны разбураць твой сон, ты чуеш велічны звон,

Бачыш цені паэтаў.

Яны заўжды між людзей, яны ў віры падзей —

Ты памятай пра гэта.

І паміж радкоў чытаеш іхні лёс —

Вечны, сумны лёс паэтаў.

Нібы промнямі мы працятыя наскрозь,

Словам светлым.

Адчыняюцца вокны на высокіх паверхах,

Вылятаюць паэты да таго, хто там зверху.

І не спыніш ты іх, не зробіш нічога —

Гэта звыклая рэч: шлях паэтаў да Бога...

І паміж радкоў чытаеш іхні лёс —

Вечны, сумны лёс паэтаў.

Нібы промнямі мы працятыя наскрозь,

Словам светлым.

Словам светлым!..

Грукоча ў ночы цягнік

Я еду ўсё далей у цемру.

Вось горад з’явіўся і знік,

І я ўжо не ведаю, дзе мы.

Здаецца, вось-вось і прыпынак —

Дык не, памыліўся я зноў.

Стаміўся я, дзе адпачынак?

Дзе гоман маіх гарадоў?

Бадзянне, блуканне ў ночы,

Няўжо я не ўбачу прамень?

Няўжо не адкрыем мы вочы?

Няўжо не адкрыем мы вочы?

Няўжо мы не ўстанем з кален?

Дык нешта ўсё цёмна і цёмна.

Калі мы асветлімся зноў?

Калі закрычым у голас поўны

Сярод беларускіх бароў?

Цягнік усё далей і далей

Ад роднай старонкі мае,

Якую мы ўсе паважаем,

Хоць зараз яна і ў сне.

Бадзянне, блуканне ў ночы,

Няўжо я не ўбачу прамень?

Няўжо не адкрыем мы вочы?

Няўжо не адкрыем мы вочы?

Няўжо мы не ўстанем з кален?

І зноўку грукоча цягнік,

Зноў еду ўсё далей у цемру.

Зноў горад з’явіўся і знік,

І я ўжо не ведаю, дзе мы.

Бадзянне, блуканне ў ночы,

Няўжо я не ўбачу прамень?

Няўжо не адкрыем мы вочы?

Няўжо не адкрыем мы вочы?

Няўжо мы не ўстанем з кален?

З кален, з кален...